Ik herinner me nog van president Obama dat ik onder de indruk was van verhalen die hij vertelde over zijn leven. En hij bleef ook verhalen vertellen tijdens zijn regeer-periode. De uitwerking op mij was dat hij als het ware dicht bij mij bleef. Bij alle ingrepen die hij deed en bij de moeizaamheid en traagheid waarmee hij veranderingen kon doorvoeren, kon ik hem als mens blijven zien. Ook in zijn rol als leider, ver en hoog boven mij verheven. Het was een beetje ‘mijn president’ ook al ben ik geen Amerikaans staatsburger.

Vandaag las ik iets over het levensverhaal van de beoogde opvolger van Lodewijk Asscher, Lilianne Ploumen, als nieuwe lijsttrekker voor de PvdA. Een stukje tekst op de website van het NRC:

Ze heeft, zeggen partijgenoten, de sociaal-democratie ‘doorleefd’.

Ploumen werd geboren als dochter van een melkboer, ging als katholiek meisje naar het athenaeum in een tijd dat de mavo voor een vrouw eigenlijk wel hoog genoeg geacht werd, en werkte zich daarna op van buurtwerker in Rotterdam-Crooswijk tot minister van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking in kabinet-Rutte II.

Daar komt bij dat Ploumen zich de laatste jaren ontpopte tot een effectieve feminist met wereldwijde bekendheid. Ze nam begin 2017 het initiatief tot steunfonds SheDecides.

Als zij de lijsttrekker wordt en ze blijft, net als Obama, een persoonlijke, biografische invulling geven aan die opdracht, dan zal dat denk ik haar en haar partij goed doen. In het partij-politieke en functionele van haar optreden blijft ze dan ‘dichtbij met haar levensverhaal’. Dat komt omdat wij allemaal een levensverhaal hebben. De kracht van het biografische, het levensverhaal, staat overigens los van de politieke kleur die iemand heeft. Als datgene wat je te zeggen hebt doorleefd is, met ziel vervuld, dan spreek je mensen aan. 

0
Je reactie op deze blog is van harte welkom.x

Pin It on Pinterest

Shares
Share This