Er staat een mooi artikel in de krant over voetballende vrouwen in Soedan. Hun club heeft als naam Eltahadi, de Uitdaging. En aan het woord komen de voetballer Nidal Fadlala en de oud-voetballer die nu secretaris van de club is, Nuha Muhsin. Ze beschrijven hoe ze in een Islamitische cultuur volhardend werken aan erkenning. Daar is nu meer ruimte voor dan onder het bewind van de vorige jaar gevangen genomen Omar al-Bashir. Maar het is een lange weg.

Ik vind het mooi om te zien dat het rennen, schoppen, duwen, uithijgen enzovoort iets te zeggen hebben, namelijk: “Hiermee dagen wij de onderdrukkende cultuur uit.” De ziel van de taal is dat in de kleine, alledaagse gebeurtenissen zich iets groots, iets hoopvols uitspreekt. Wij kennen de uitdrukking “sport verbroedert”, maar dat gaat niet vanzelf. Bij deze club zijn ze er bewust mee bezig: “sport verbindt”. 

Op het veld moedigen de spelers van Eltahadi elkaar aan, de robuuste vrouwen doen de verdediging, de lichtvoetige voetbalsters gaan in aanval. Nuha Muhsin verwacht dat het vrouwenvoetbal de verdeelde Soedanezen na de islamitische dictatuur weer bij elkaar zal brengen. „Ik hoop dat onze volksrevolutie tot een goedopgeleide generatie van vrouwen leidt. We willen een maatschappij opbouwen waar respect bestaat voor de ander. We zullen in de toekomst prachtige vrouwen op een elegante manier zien voetballen. En misschien kunnen er zelfs ooit gemengde teams worden opgezet.” 

0
Je reactie op deze blog is van harte welkom.x

Pin It on Pinterest

Shares
Share This