Vertrouwen in de wijk

Veel mensen zeggen het deze dagen op allerlei manieren en in allerlei verbanden: “Het gaat erom dat we het vertrouwen weer terugwinnen.” Ik ben het daar van harte mee eens. Tegelijk klinkt die oproep ook een beetje vreemd, want het lijkt haast een onmogelijk opgave. En die oproep is al zo vaak uitgesproken. 

Op RTV Utrecht las ik vandaag een bericht over een rapport dat onderzoeker Bouchra Dibi in opdracht van het ministerie van Binnenlandse Zaken geschreven heeft. De aanleiding was dat de hulpvragen van bewoners naar wijkinstanties vaak ver achter lijken te blijven bij de problemen die er spelen. Een hoofdconclusie van het rapport is dat het wantrouwen in de wijk naar de instanties steeds groter wordt. 

Wanneer mensen de instanties wantrouwen bereik je ze niet en worden de problemen alleen maar groter. “Het is niet makkelijk om wantrouwen tegen instanties weg te nemen bij mensen die dat al heel lang hebben.”
…
In het rapport staan aanbevelingen. Volgens Dibi is het belangrijk dat je het vertrouwen weer terugkrijgt door vooral te luisteren naar bewoners en minder regeltjes te hanteren. “Je moet niet beginnen met allerlei regels wat nu wel aan de orde is. Je moet dit, je moet dat, je moet formulieren invullen, je moet je eigen hulpvraag formuleren. Dat schrikt allemaal af. Eerst maar ’s gaan luisteren. Dat wekt vertrouwen, heel basaal luisteren.”

Iemand die ‘heel basaal luistert’ kan misschien weer vertrouwen in de wijk winnen, lijkt de suggestie. Maar ook degene die luistert moet vertrouwen hebben, namelijk dat mensen in principe te vertrouwen, betrouwbaar zijn.  Dat vertrouwende luisteren is niet iets dat heel langzaam moet groeien. Het is eerder een keuze vooraf dat je alleen zó mensen wilt benaderen. En misschien ga je daarmee soms de mist in, maar meestal niet.