Schrijven over geopolitiek

In een column in Trouw schrijft Rob de Wijk, hoogleraar internationale relaties en veiligheid aan de Universiteit Leiden, over de verstoorde relaties op het wereldtoneel. Het gaat om geopolitieke bewegingen van de grote machtsblokken. Rob de Wijk schrijft:

China wil de nummer 1 van de wereld worden en trekt Rusland in zijn kielzog mee. Het Westen zit in de verdediging. (…) De strijd is nu nog tamelijk onschuldig, maar wordt harder als landen elkaar economisch of militair gaan bedreigen. De kans daarop is groot, omdat China en Rusland mordicus tegen elke inmenging in hun binnenlandse aangelegenheden zijn. (Trouw, 26-03-2021)

 Het lezen van zijn column stemt me een beetje somber en ik voel me klein. Waarom moet ik dit eigenlijk lezen? Dat hoeft natuurlijk niet, maar het staat in ‘mijn krant’. Waarom zou ik het niet lezen? Dat kan ik me ook afvragen. De bezieling achter deze tekst lijkt de grote bezorgdheid van De Wijk dat onze manier van leven onder druk komt te staan. Dat is zijn belangrijkste argument, het enige dat in deze column doorklinkt. Onze westerse manier van leven bewaren, verdedigen.

Ik denk dat hij die bezorgdheid ook in mijn ziel wil planten. En misschien wil hij zijn lezers ertoe bewegen om bepaalde politieke keuzes te maken. Mij sterkt hij in ieder geval, misschien onbedoeld, in de overtuiging dat er in China en in Rusland gewone mensen wonen en werken. Gewone mensen, net als ik. Of beter gezegd: bijzondere mensen, uniek, elk met een eigen levensverhaal, doorgaans van goede wil. Door mijn werk heb ik contact met mensen uit China en Rusland. En daar zal ik maar wat vaker contact mee zoeken. Dat is dan mijn kleine antwoord op de grote geopolitiek. Want die contacten scheppen verbinding terwijl de machtsblokken voor scheiding zorgen.